Jump to content

Depression: How To Deal


Recommended Posts

  • 3 weeks later...
  • 2 weeks later...
  • 2 weeks later...
  • 4 months later...
  • 1 month later...
  • 3 weeks later...
  • 4 months later...
  • 1 month later...
  • 1 month later...

Since nag first year high school, alam ko na may kakaiba sa pag-iisip ko at kung pano ko tingnan ang mundo ko sa paligid. Yes, kinakailangan mag-aral para sa kinabukasan pero ang hirap gawin lalo na kung ang pinaghuhugutan mo ng lakas ay syang ring unti-unting sumisira sa sarili mo.

 

I've been single for a couple of years and been curious on how can I happy or how can I get a girlfriend. Pero since socially awkward ako, I tend to walk away. Ang hirap din kumausap ng ibang tao due to past experiences or rather I say, traumatizing. I always says to myself that I don't need other people. I always want to solve my problems in my own and not to bother people around me. Pero minsan, masakit na at parang madali pang mag give-up na lang.

 

Tapos dumating yung time na, nagsabay sabay na yung mga problema. Hindi naman sa pag-aaral pero sa pamilya, halos lahat sa pamilya. Nasa ibang bansa ang nanay ko kung kaya't ako ang inaasahan nya bilang panganay na rin sa mga magkakapatid. Walang trabaho, salot sa lipunan, isang drug addict ang aking Ama. Hindi para siraan sya, sa halip ay ako'y nagsasabi lang naman ng katotohanan. Lagi lang akong nagmamasasid, nag-iisip at nagtatanong kung bakit ganun ang kalagayan ng buhay ng aking dinaranas. At sa naisip ko, gusto ko na lang magpakamatay. Gusto ko na lang matapos na lahat ng ito. Hindi ko sinasabi na dumating sa lahat ng tao at "phase" na ito. Pero yun talaga ang naiisip ko nung time na yun. Parang masmadali pang mamatay na lang at iwan ang lahat.

 

Pero ayun, pinag-isipan ko lahat ng mga bagay bagay. Inisip ko kung anong mangyayari kung ako'y mawawala na mundong ito. At na isip ko, hindi rin pala sagot ang pagpapakamatay. Mali, maling mali na isipin ito. Siguro kaya tayo binigyan ng "utak" para malaman ang mga bagay bagay. Life is unfair. Life is suffering. Ika ng iba. Pero bandang huli, desisyon mo pa rin sa sarili mo ang dapat mong gawin. Malaya ka maging masaya, malaya ka rin maging malungkot. Basta wag na wag mong sasaktan ang iyong sarili. Isipin mo lang ang mga magiging kinahihitnatnan ng mga hakbang na gagawin mo at malalagpasan mo din ang iyong problema. Wag lang sa pera. Mag trabaho ka syempre.

 

Hanggang ngayon, ganyan pa rin at estado ng pamumuhay ko. Pero this time, tamang chill lang. Kung gusto mo maglaro, maglaro ka. Simple as that. Humahanap ka ng libangan na magpapasaya sa sarili mo. Salamat sa pagbasa. :)

Link to comment
  • 6 months later...
  • 2 weeks later...

Depression is real. It is more amplified because of the current pandemic and should be treated seriously. Given the circumstance, having a support group is even more important than ever because medical help isn’t as accessible. For me, the first step is to accept that there is a problem. It is highly difficult to help someone who refuses help. Then the healing can start. There is no pill that can rid of depression but it is a lifelong struggle which eventually you hope to win day by day.

 

Stay strong, stay positive and remember that there is actually a lot to live for no matter how dark the situation might be.

Link to comment

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Create New...