The Mail Box

[sweetpsyche]

hey

 

tell me now what u want

tell me now why u are here

i dont want to be in this situation anymore

so please tell me now

before it's too late

let's save ourselves from future miseries

so please tell me now.

 

justme.

[vicaner]

just wanted to share this piece:

 

Margaret

Accenture - Caterpillar DBSi 4.0

6th Flr. MSE Building,

Ayala Avenue, Makati City, Philippines

 

Bunso

by katokz

http://www.peyups.com

 

Hindi ko na namalayan noon pero unti-unti ng nahulog ang loob ko sa yo. Tinatanong pa ba yun? E ganun naman lagi ang ending. Siyempre, hindi ko naman alam ang nararamdaman mo para sa akin. Babae ako. At kahit may pagkaliberal na ang pag-iisip ng mga tao noon, wala pa rin akong guts to make the first move. Naging kuntento na lang ako sa piling mo habang tinuturing mo akong isang kapatid. Minsan nagseselos ako kapag may girlfriend ka pero wala naman akong magagawa, di ba?

 

Isa-isa kong binuklat ang mga albums sa lumang bahay. Nakakaaliw rin palang balikan ang nakaraan. Bakit nga ba hindi ko ito isinama sa bagahe ko noon? Yan tuloy, di ako nakapag-"reminisce" ng nakaraan ko sa loob ng halos sampung taon. Naku, madami-dami ka rin palang litrato dito. Simula ba naman pagkapanganak sa akin e, nandun ka na sa tabi ko. Dalawang taon ang tanda mo sa akin kaya itinuring kitang isang kababata, kaibigan at kapatid noon. Pero nagbago ang lahat nang mangimbang bansa kami noong anim na taon pa lang ako.

 

Ang sayang isipin na kahit mga bata pa lang tao noon ay nagsusulatan na tayo. Naaalala ko pa noon, "bunso" ang tawag mo sa akin at "kuya" ang tawag ko sa yo. Sabi ng Mommy, ulila lang daw tayo pareho sa kapatid. Pareho kasi tayong nag-iisang anak. Siyempre, dumating yung araw na pakonti na ng pakonti ang sagutan natin sa mga sulat. Hanggang sa hindi na tayo nagsusulatan. Tinamad na rin ako noon dahil madami naman akong naging kaibigan sa Tate. Nagulat na lang ako isang araw ng tumawag ka sa bahay. Ibang-iba na ang boses mo kaya malamang marami na ring nagbago sa yo. Labing-apat na taon ka noon at tumawag ka para ibalitang may girlfriend ka na. Sabi mo, gusto mo ako yung unang makaalam kasi ako ang nag-iisang bunso mo. Tuwang-tuwa ako noon para sa yo pero mas natuwa ako dahil naaalala mo pa rin pala ako. Lumipas ang ilan pang taon hanggang sa pagdiriwang ko ng ika-labingwalo kong kaarawan. Nagpasya si Mommy na dito na lang ako sa Pilipinas mag-celebrate at dito na rin daw ako mag-aral ng kolehiyo. Ang saya-saya ko noon dahil makikita na ulit kita. Pakiramdam ko pa'y nagtatalon ka nung ibinalita ko yon sa yo. Sinabi mo pa na ikaw ang escort ko sa gabing yon. Pumayag naman ako.

 

Nagkita muli tayo sa gabi na ng kaarawan ko. Kahit dalawang linggo na ko noon sa bansa, sabi mo susurpresahin mo ako sa kaarawan ko kaya hindi ka nagpapakita sa akin. Ibang-iba ka na talaga. Halos hindi nga kita nakilala e. binatang-binata ka na at lalo kang gumuwapo sa kislap ng mga mata mo. Nagulat ka rin noong makita mo ako. Hindi ko pa nga nakakalimutan yung sinabi mo sa akin noon, "Dapat pala bantayan na kita. Masyado kang nagpaganda doon sa Tate ha! Baka mamaya lokohin ka dito ng kung sino diyan." Napangiti lang ako. At simula noon, naging "close" uli tayo.

 

Pinilit kong makapasok sa unibersidad kung saan ka nag-aaral. Gusto ko kasing lagi kitang makasama dahil natatakot pa akong makiharap sa mga tao dito. Para akong paranoid na ayaw malalapitan ng kahit sino kundi ikaw lang. Iniwan ako ng aking mga magulang dahil marami silang kailangang asikasuhing negosyo doon. Pero ayokong manirahan sa bahay namin na maid lang ang kasama. Kaya napagkasunduan ng Mommy ko at Mommy mo na sa inyo na muna ako tumira hanggang sa pagpasyahan kong tumira sa bahay namin. Sabi mo pa, mas magiging masaya yun dahil parang magiging ganap mo na akong kapatid. Natuwa rin ako dahil mas komportable akong nandiyan ka lang lagi sa tabi ko.

 

Lalo lang tayong nagkalapitan ng loob. Ayokong bigyang malisya pero minsan, gusto kong isipin na ang paghahawak natin ng kamay, pag-akbay mo sa akin at pagyakap mo sa akin ay hindi lang turing kaibigan o turing kapatid lamang. Madalas pa nga noon idadahilan kong nagtitipid ako ng allowance kaya hindi ako makapagpa-gas. Kaya ayun, ihahatid mo ako at hihintayin sa hapon. Kahit na may girlfriend ka pa noon, ako pa rin ang priority mo. Nakakatuwa di ba? Sabi mo kasi, "bunso" mo ako.

 

Hindi ko na namalayan noon pero unti-unti ng nahulog ang loob ko sa yo. Tinatanong pa ba yun? E ganun naman lagi ang ending. Siyempre, hindi ko naman alam ang nararamdaman mo para sa akin. Babae ako. At kahit may pagkaliberal na ang pag-iisip ng mga tao noon, wala pa rin akong guts to make the first move. Naging kuntento na lang ako sa piling mo habang tinuturing mo akong isang kapatid. Minsan nagseselos ako kapag may girlfriend ka pero wala naman akong magagawa, di ba?

 

Noong graduating ka na, junior naman ako. Lumipat ka kasi ng school kaya nahuli ka ng isang taon. Madalas e sa bahay na ako natutulog noon. Siyempre, matagal na rin akong nakapag-"adjust" dito kaya nahihiya na rin ako sa Mommy mo. Pero hindi ko noon makakalimutan nung kumatok ka sa bahay namin ng madaling araw na. Nag-aaral pa ako noon kaya gising na gising pa ako. Hindi ka naman lasing o kahit amoy alak ay hindi rin. Ang bango mo pa nga at nakapantulog ka na. Sabi mo, tutulungan mo akong mag-aral dahil alam mong nahihirapan ako sa subject na yon. Na-"touch" ako sa yo nung gabing yon. Nag-aalala ka pa nga dahil malapit ng mag-alas kuwatro ng umaga pero sabi ko naman ay hapon pa ang pasok ko kaya ayos lang na magdamag akong gising. Nung mapansin mo na inaantok na ako, binuhat mo ako papunta sa kuwarto ko. Nagulat ako pagkagising ko dahil doon ka na pala natulog sa sofa sa loob ng kuwarto ko. Pagkabangon ko sa kama, kinumutan kita at ginawan pa kita ng almusal sa baba. Nagpasalamat ka at hinalikan mo ako sa noo sabay yakap sa kin. Pakiramdam ko noon matutunaw na ako sa pagkakatayo ko. Ang sarap kasi ng pakiramdam.

 

Simula noon, paminsan-minsan ay sa bahay ka na natutulog. Lalo na kapag madaling araw ka na nakakauwi. Ayos lang naman sa akin yun na kahit may dalawa pang bakanteng kuwarto e doon ka pa nakikitulog sa sofa sa kuwarto ko. Siyempre, mas masayang matulog habang pinagmamasdan kita. Para na akong nasa langit noon. Ang babaw ko pero totoo.

 

Pagka-graduate mo, hindi ka pa rin nagbabago. Di mo pa rin nakakalimutang dumalaw sa akin at lagi ka pang may dala-dalang pasalubong. Lagi akong inaasar noon ng mga kabarkada ko. Nagtampo pa nga sila minsan dahil akala nila may boyfriend na ko at ikaw ang tinutukoy nila. Ang "sweet" daw kasi natin kapag magkasama tayo. "PDA" pa nga daw kung minsan e. Sa totoo lang, I've been keeping myself constantly available for you. Lahat na ng suitors ko e binasted ko dahil gusto ko, kapag nanligaw ka sa kin e libreng-libre ako. Pero sa tinagal-tagal, hindi mo naman ako nililigawan. Kaya nagtatampo ako sa yo pero wala naman akong magagawa e.

 

Nagulat ako isang araw ng makita ko sina Mommy at Daddy sa bahay. Oo nga, bumibisita sila tuwing Christmas, tuwing summer vacation at tuwing birthday ko pero wala namang okasyon non kundi ang papalapit kong graduation. Ang sabi kasi nila, hindi sila makakauwi para sa graduation ko pero nakakatuwang isiping naroon sila tatlong araw bago ang pagtatapos ko. Parehong maaliwalas ang mga mukha nila dahil may dala daw silang magandang balita para sa akin. Pero naiyak ako pagkasabi nila sa balita. Nagdahilan na lang akong "tears of joy" ang mga luhang tumulo mula sa mga mata ko. Sabi kasi nila, may sigurado na akong mapapasukang kumpanya sa tate. Malaki kaagad ang starting salary ko pero hindi ko gusto ang ideyang yon. Malalayo kasi ulit ako sa yo.

 

Kinabukasan, halos buong araw akong naghihintay sa bahay niyo. Hindi ka daw kasi umuwi nung gabing yon. Nag-aalala na nga ang Mommy mo pati na rin ako, pinag-alala mo. Nakatulog ako noon sa sa salas niyo at nang nagising ako ng madaling araw ay may kumot na ako at nakita kitang natutulog sa lapag, may hawak-hawak pang bote ng beer. Dali-dali kitang ginising noon at kumuha pa nga ako ng palanggana na may maligamgam na tubig at pamunas para punasan ka.

 

Tinabig mo ang palanggana at niyakap mo ako. Sinabi mong galit ka sa akin kaya naglasing ka lang buong araw. Sinabi mong hindi mo alam ang gagawin mo kapag nawala pa ako sa piling mo. Sinabi mo rin na nawala ka sa wisyo nung oras na pagkasabi ng Mommy na aalis ako pagka-graduate ko. Sinabi mo rin na mahal mo na kasi ako. Umiiyak ka pa nga habang sinasabi mo ang mga iyon. Hindi ko noon alam kung ano ang gagawin ko. Naramdaman ko nang nakatulog ka na sa balikat ko pero nanatili akong gising.

 

Gusto kong sabihin sa yo na mahal din kita pero naduwag ako. Buong buhay ko kasi, lagi lang nakasunod sa kagustuhan ng aking mga magulang. Nasanay siguro ako ng hindi nagdedesisyon para sa sarili ko. Nasanay ako na iasa sa iba ang karapatan kong magdesisyon para sa kagustuhan ko. Siguro nga, kahit malapit na akong mag-22 years old noon, hindi pa rin ako gaanong ka-mature para panindigan ang mga desisyon ko. Habang nakatulala ako sa kawalan at habang natutulog ka sa balikat ko, iniisip ko kung paano ko sasabihin sa mga magulang ko na hindi ako tutuloy. Na kaya kong magtagumpay dito sa Pilipinas. Na hindi ko gugustuhin pang umalis dahil alam kong magiging masaya na ako sa piling mo. Ang hindi ko maintindihan e kung bakit bigla akong tumayo at tumakbo pauwi sa amin. At sa kuwarto ko, nag-iiyak, nagbasag ng ilang mga bagay, nagtatapon ng mga libro at sinira ang mga tinago kong sulat mo. Siguro natakot lang ako. Siguro duwag lang talaga ako.

 

Mula nung hapong iyon ay hindi na ulit kita nakita. Pinilit kong iwasan ang pagdaan sa harap ng bahay ninyo para hindi rin kita maalala. Kailangan ko kasing ngumiti sa araw ng pagtatapos ko. Sa totoo lang, para akong windang na nakatunganga sa mga speakers at honor students habang inaalala ko pa rin ang mga sinabi mo. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kinabukasan. Nakaimpake na lahat ng gamit ko. Ayos na lahat ng papeles ko. Pagkatapos ng maikling salu-salo mamayang gabi, matutulog na lang ako at gigising kinabukasan at maghahanda para sa flight ko. O, di ba, planado na lahat. Pero masaya ba ako?

 

Napakalaking pagkakamali ng nagawa kong pag-alis noon. Kahit na pinupuri nila akong lahat dahil sa tagumpay ko, umiiyak naman ako dahil hindi lubos ang kaligayahan na nadarama ko. Sampung taon kong tiniis na huwag umuwi ng Pilipinas. Lagi ko na lang sinasabi kina Mommy na marami akong ginagawa o di kaya'y wala akong panahon para sa bakasyon. Sampung taon din akong gumigising araw-araw ng luhaan o di kaya'y nakasimangot pagharap sa salamin. Sampung taon akong nagdusa dahil sa pagmamahal ko sa yo. Sampung taon akong umasang isang araw ay masasabi ko sa yo na mahal din kita. Pero sampung taon mo pala akong pinilit kalimutan. Sampung taon kang naghinanakit dahil akala mo iniwan kita. Akala mo... hindi kita mahal.

 

Kaya lang ako ngayon napauwi ng bansa dahil sa sulat mo. Unang sulat mo ito sa sampung taong pagtira ko sa ibang bansa. Pero hindi lang basta sulat ito, imbitasyon sa kasal mo.

 

Ngayon, basang-basa na ang mga litrato sa lumang photo album dito sa lumang bahay. Napaiyak kasi ako sa mga ala-alang ibinalik ng mga litratong ito. Ngayon ko lang naiiyak yung sakit na nadama ko nung natanggap ko ang imbitasyon mo. Hindi ko nga alam kung dapat ba akong magpakita sa kasal mo. Hindi ko alam kung bakit pa ako umuwi ng bansa. Sana pala nanatili na lang ako doon. At least, kung nandoon ako, hindi mo makikita ang mga luhang ito. Hindi mo malalamang minsan, at magpahanggang ngayon e minamahal kita. Hindi mo na nga siguro dapat malaman pa. Mananatili na lang akong nakababatang kapatid mo. Tutal, yun naman ang nakalagay sa sulat mo di ba? "To my Bunso"... habang buhay na lang akong "Bunso" mo.

 

I edited out the surname and phone number above as well as the font size. -Lipstick-

Edited March 10, 2004 by Lipstick

[wjc-934]

To: Jeangrie Bejarin

 

 

 

Can You See It In My Eyes?

 

You don't know how I'm feeling.

I have yet to vocalize

Desire deep inside me.

Can you see it in my eyes?

 

I tremble when I'm near you

Heat travels up my thighs

and I want you with an urgency

That I just can't describe.

 

Dare I reach out to touch you?

Do you think you'd realize

How much I want and need you?

Can you see it in my eyes?

 

I long to say, "I love you,"

But am scared of your reply.

Terrified like a child

I've become paralyzed.

 

The camouflaged emotions

Lead to pain and silent cries.

And yet I just can't tell you.

Don't you see it in my eyes?

 

Confessing through this poem

My dilemma summarized.

The feeling's quite cathartic,

But will lead to my demise.

 

 

From: WJC-934

[Mayella]

dear ***,

 

thanks! i really needed to hear that...

 

love,

L

Edited March 11, 2004 by mayella76

[Shiro]

If you forget me

I want you to know

one thing.

 

You know how this is:

if I look at the crystal moon, at the red branch

of the slow autumn at my window,

if I touch

near the fire

the impalpable ash

or the wrinkled body of the log,

everything carries me to you,

as if everything that exists:

aromas, light, metals,

were little boats that sail

toward those isles of yours that wait for me.

 

Well, now,

if little by little you stop loving me

I shall stop loving you little by little.

 

If suddenly you forget me, do not look for me,

for I shall already have forgotten you.

If you think it long and mad,

the wind of banners that passes through my life,

and you decide to leave me at the shore

of the heart where I have roots,

remember

that on that day,

at that hour,

I shall lift my arms

and my roots will set off

to seek another land.

 

But if each day, each hour,

you feel that you are destined for me

with implacable sweetness,

if each day a flower

climbs up to your lips to seek me,

ah my love, ah my own,

in me all that fire is repeated,

in me nothing is extinguished or forgotten,

my love feeds on your love, beloved,

and as long as you live it will be in your arms

without leaving mine.

 

- Pablo Neruda

 

- tao lang po... just had to get this out.

[Wyld]

hey J.

 

dont give me that line that you hate unanswered questions. i am not an unanswered question and you are not one either.

 

we answered all questions that last tym. we affirmed all our answers with that last email.

 

its over and done with. let it be.

 

besides... sometimes no answer is an answer too.

 

-K

[wjc-934]

For You My Friend

 

 

 

I’d like to be away from you ‘cause

I want to be fair with you

You treat me as a friend and yes

We are the Best of Friends

 

But in everyday that we are together

I have a feeling that grows deeper

I thought it was only an admiration ‘cause

You always put me in a good condition

 

So I asked my heart one day and even

The flowers that bloom each day

“Am I in love with my best friend”?

“Yes! You are deeply in love”

They said.

 

But the more I want to forget my feelings for you

The more I want to say “I Love You”

But I don’t want to destroy our friendship

So I pushed my feelings right away…

[Z]

Ventful Stress

 

What do you do when life comes walking around and push you down?

Heart pounding in your chest, breathless for air as you run aground

Pain upon your breast, cry in your mind aching for rest

Moment so grey at risk to stay, of losing your way home

 

Scream your lungs out in your head

Punch at the shadows on your bed

Run like there's no tomorrow till you feel dead

Groan in the silence of words unsaid

 

This angst within me so appalling I can do without

Is this the limit of my quest yet I have no room to doubt?

Then a whiff of sweet perfume, sight of a pretty face, a near swoon

Travelling under an overcast sky taking a few deep breaths

 

As I change my thought, recreate my mind, rebirth my world

Ease my mind, soothe my chest and give one long sigh

And I clasp my hands, look up the sky, in praise and thanks

Upon my feet I walk away yet within my soul I sprint and run

 

And I walk my way, under the sun

What must be done, I dance and sway

Life can be so much fun, under the sun

What's done is done for I am one. I am his son.

 

Nonsensical words play, placed at bay

Rumbled thoughts through my mind from today

Yet at the end of time this I have to say

One body and mind, heart and life to pay

To show one truth, one life, one way

All he asks to do is to love and pray

As we live and play, as we live and play x n

 

Yes the fire is here to stay,

lead our way,

Live the day

 

Another songless tune within my head

Mayhaps from something I heard,

Something I've read

Regardless, I dedicate another to this thread

 

11-03-2004

[Zerreit]

Dearest Grandpa,

 

Today at the bank when you were filling out forms, I watched you when you were about to check the Marital Status boxes. Your hand started shaking when you were about to check the Widower box. You couldn't do it. I saw tears in your eyes. It was so hard, almost unbearable for me to watch you that way. I almost cried. I was controlling myself. I know I have to be strong.

 

I eventually had to check it for you. To continue filling out the forms for you. It was really hard.

 

I know you miss her a lot. We miss her too. But I hate seeing you this way. You were always so strong and so cheerful and happy. Cracking jokes and making people laugh. I guess now it's our turn to make you smile, crack jokes and make you laugh.

 

We're here grandpa. Your children, and your grandchildren are here. You don't have to worry about a thing. We will never leave you alone. We'll always take care of you and look after you. I made a promise to grandma before the funeral. I will take care and look after you. I promise.

 

Love your granddaughter,

 

L

[danger06]

m,

 

i hate you! i hate you! i hate you!

i hate you for keeping me wanting you!

i really hate you! i hope you burn in hell.... with me.

 

k

[Icy Tea]

Dear DH,

 

    sorry kung akala nang iba na masama ka di nila alam na marami ka na bagya na gawa para sa akin... kung nagkukuwento man akosa iba at nagigingbida ako sorry di ko gusto na makaramdam sila nang galit sa iyo at di ko rin gusto na pag usapan tayo o ikaw at pag tawanan ka... sino sa atin ang malinis dito at sila ang unang bumato... lahat tayo nag kakamali... sana alam nila ang mga kabutihan mo sa akin... sana isang araw mawala na ang masamang panaginip sa buhay ko at buhay mo... maraming salamat sa iyong kabutihan... di nila alam na mabait at matulungin ka sa maraming bagay... sana mapatawad ako nang taong mahal ko...

 

I.T.

Edited March 11, 2004 by Icy Tea

[Icy Tea]

bakit nga ba ang ibang tao mahilig manira mahilig tumingin sa baho nang iba... bakit di na lang nila tignan ang kanilang sarili... sino ba ang taong walang dumi sa katawan... sana bago sila manira at mag salita tignan nila ang kanilang sarili... humarap din kayo sa salamin at tignan ang sarili muta... totoo mahirap magtiwala sa akalang mong sila ang tunay mong kaibigan... sayang ngayon ang isang taong gusto mag bago ay di mabigyan nang pakakataon... sana di rin gawin sa inyo ang paninira at pagkalat nang baho nang iba... SANA MASAYA KAYO...

 

doon sa reporter salamat sa ginawa mo ngayon alam ko na walang dapat pag katiwalaan ni isa... ngayon di na ako takot humarap at di na ako mag tatago sa isang kuwarto na madilim upang tumakas...

 

parepareho lang taong marurumi... huwag kayong mag malinis...

 

SALAMAT SA GINAWA NINYO... BUHAY NINYO ANG INYONG PAKIALAMAN HUWAG YUNG BUHAY NANG MAY BUHAY....

[sweetpsyche]

Sweet one,

 

drive safely.have a safe journey.. take care of urself there. i know it is a new place but believe me u'll get through it. i believe in u.

i have set u free... fly little one.. spread ur wings and soar up above the sky... be the best u can be.. i know u can..

and believe me when i say... if we are really meant for each other.. the hand of fate will bring us back together like they way it did, the first time we met.

 

so fear not what's gonna happen next.

eventually, things will fall into its right place.

 

thank u for everything. and always remember...

u will always have a special place in my heart.

 

just me.

[Guest the_eight_of_orbs]

the wake is over... the mourners have walked away... and today, i shall bury the dead.

 

Do What You Have To Do

Sarah Mclachlan

 

What ravages of spirit

conjured this temptuous rage

created you a monster

broken by the rule of love

and fate has lead you through it

you do what you have to do

and fate has led you through it

you do what you have to do ...

 

but I have the sense to recognize that

I don't know how to let you go

every moment marked

with apparitions of your soul

I'm ever swiftly moving

trying to escape this desire

the yearning to be near you

I do what I have to do

oh the yearning to be near you

I do what I have to do

but I have the sense to recognize

 

that I don't know how

to let you go

I don't know how

to let you go

 

a glowing ember

burning hot

burning slow

deep within I'm shaken by the violence

of existing for only you

 

I know I can't be with you

I do what I have to do

I know I can't be with you

I do what I have to do

and I have sense to recognize but

I don't know how to let you go

I don't know how to let you go

I don't know how to let you go...

[Wyld]

in barely two weeks time i shall leave.

 

i know i should not have started something knowing i would not be able to see it to its completion.

 

darn silly stupid me.

 

well....i can always cry it out